Ścieżki i kładki przygotowane dla zwiedzających

Rozbudowa tufu doprowadził do budowy wielu, imponujących, wodospadów. Często woda zmienia swój tor, przyczynia się to do wyschnięcia niektórych barier, w takiej sytuacji przyrost tufu następuje w innych miejscach, właśnie dlatego odnosi się przeświadczenie, iż Plitvice nigdy nie wyglądają tak jak poprzednio. NP Plitvice pod względem powierzchni jest największym (294.82 km2) z grona 8 chorwackich przyrodniczych stref chronionych. Teren Plitvickich Jezior zatwierdzono parkiem narodowym już w 1949 roku co przyczyniło się że jest to najstarszy chorwacki rezerwat przyrody. Już w roku 1979 Park Narodowy Jeziora Plitwickie został zarejestrowany na Listę Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Park jest fenomenem krasowej hydrografii. Jeziora popularne są z wapiennych kaskad tufu oraz stałego biodynamicznego rozwoju ich wzrostu w specyficznych warunkach hydrologicznych. Tuf to jest porowata skała osadowa, tworzona za sprawą wytrącenia się węglanu wapnia z wody. Skała ta aranżuje bariery, progi i inne formy w strumykach krasowych i strumieniach. Nurt ten jest w szczególności dostrzegalny na kaskadach Jezior Plitvickich trwa nieustannie choćby podczas gdy odwiedzający spacerują po parku. Dolne Jeziora zajmują mniejsze powierzchnie, pokryte rzadką florą. Na końcu znajduje się najbardziej widowiskowe miejsce w Narodowym Parku - kilkudziesięciu metrowy Ogromny Wodospad nazywany Veliki slap, znakomicie ukazujący się z punktu widokowego tuż za wejściem nr 1.