Dzieje Dubrovnika

Dubrownik posiada wyjątkowo bogate dzieje. Wywodzi się z osady rybackiej na skalistej wysepce, zasiedlonej przez Ilirów, Greków oraz uciekającą z miast nadbrzeżnych przed A warami i innymi plemionami barbarzyńskimi ludność grecko-romańską, zwłaszcza w połowie VII w. przez mieszkańców zniszczonego Epidaurusu (Cavtat), którzy nazywają go Ragusinum (Wenecjanie - Ragusa). Słowianie VII i VIII w. osiedlali się w Dubravie (dąbrowa) - stąd Dubrownik, nad brzegiem kanału naprzeciwko wysepki. Z biegiem lat kanał został zasypany (obecna główna ulica Starego Dubrownika - Stradun). W XIII w. obie osady łączą się w jedno miasto (z coraz większą przewagą Słowian) i zostają otoczone murami obronnymi. Dubrownik jest z początku wolną gminą, pod koniec XII w. pod władzą zwierzchnią Bizancjum, od 1205-1358 Wenecji, z którą zresztą z powodzeniem współzawodniczy, od 1358-1526 królów węgiersko-chorwackich. Od XV w. Dubrovnik jest miastem-republiką. Na murach twierdzy Lovrijenac wyryte słowa: NON BENE PRO TOTO LIBERTAS VENDITUR AURO (Wolności nie sprzedaje się za wszystko złoto świata).

Dzieje Dubrovnika
Dzieje Dubrovnika
Dubrownik to miasto nazywane perłą Adriatyku. Dlaczego? Ze względu na swój piękny niepowtarzalny charakter. Stara część miasta otoczona jest wielkim murem obronnym który chronił mieszkańców

Władzę sprawowała szlachta, z wybieranym na okres 1 roku (pod koniec istnienia republiki - 1 miesiąca) - księciem i Dużą Radą oraz Radą Uproszonych (senat). Istniała wyjątkowa na owe czasy zgodność szlachty i mieszczaństwa, natomiast przekształcenie wolnych włościan w chłopów pańszczyźnianych wywoływało niezadowolenie i bunty. Ludność zajmowała się rybołówstwem i rolnictwem, od X w. handlem. Dubrownik pośredniczy między Półwyspem Bałkańskim i Apenińskim, dokąd zawozi złoto, srebro, ołów, bydło, skóry, wełnę, miód, wosk, budulec itp., a sprowadza przedmioty zbytku (jedwabie, sukno, przyprawy), broń itd. Z biegiem czasu coraz bardziej rozwija rzemiosło (tkanie i farbowanie sukna i jedwabiu, złotnictwo - częściowo utrzymane do dziś), odlewanie dzwonów i dział, produkcję szkła, sznurów i lin. Miasto rośnie i bogaci się (XV w. w skarbcu 7 min. dukatów), posiada flotę 300 statków. Władcy Serbii i Bośni nadają Dubrownikowi przywileje, przekazując w jego ręce swój handel.

Handlowe kolonie Dubrownika (faktorie) rozsiane były po całych Bałkanach i brzegach Morza Śródziemnego. Kupcy wpłacali 1% swoich zysków do skarbca republiki (gł. źródło bogactwa). XV-XVI w. to złoty wiek Dubrownika. Gdy całe Bałkany toną w ciemnościach niewoli, w Dubrowniku kwitną nauka, architektura, literatura i sztuka np. matematyk i fizyk M. Getaldić, astronom, fizyk i matematyk Rudjer Bośković. Literatura Dubrownika posiada własne, oryginalne i niemałe osiągnięcia: Andrija Ćubranovic, dramaturg Marin Drźić (1520-1567), którego utwory grywane są i dziś, jeden z największych poetów Ivan Gundulić, autor poematu historycznego Osman, dedykowanego królewiczowi polskiemu Władysławowi, opiewającego zwycięstwo Polaków pod Chocimiem, wyrażającego wiarę w potęgę Polski, która ostatecznie rozgromi Turków i wyzwoli ujarzmionych Słowian.

Po przegranej przez Węgry bitwie z Turkami pod Mohaczem (1526) Dubrownik uznał władzę zwierzchnią Turcji i płacił jej haracz za prawo handlu na jej terytorium. 1520 niszczy miasto trzęsienie ziemi; 1526 umiera na dżumę 20 000 ludzi; odkrycie Ameryki kieruje handel na Atlantyk, a na Morzu Śródziemnym pojawiają się silni konkurenci: Francja, Anglia i Holandia. 1667 katastrofalne trzęsienie ziemi, podczas którego zginęło 3/4 ludności.

Na początku XVII w. Dubrownik odradza się: zdobywa flotę i prowadzi handel. Flota ta jednak traci swe znaczenie z chwilą wynalezienia statków parowych. W 1806 Dubrownik okupowały wojska Napoleona, który w styczniu 1808 zniósł republikę włączając Dubrownik do Prowincji liiryjskiej z siedzibą w Lublanie. Po krótkotrwałej okupacji angielskiej 1813 decyzją kongresu wiedeńskiego (1815) Dubrownik wraz z całą Dalmacją oddany został Austrii i pozostawał w jej granicach do 1918. W okresie 20-lecia międzywojennego Dubrownik zaczyna rozwijać się i podnosić do rangi najbardziej atrakcyjnego ośrodka turyst. Podczas ostatniej wojny bierze żywy udział w walkach przeciw okupantom włosko-niemieckim. Po wojnie dzięki polityce państwa, ogólnoświatowej koniunkturze turystycznej i związanym z tym inwestycjom - Dubrownik przeżywa swój nowy złoty wiek (w 1970 odwiedziło go 56 140 turystów krajowych i 139 431 zagranicznych, nie licząc dziesiątków tysięcy przejezdnych).

  • Komentarze i opinie
  • Brak komentarzy na forum, możesz być pierwszą osobą rozpoczynającą temat
Strona korzysta z plików Cookies zgodnie z ustawieniami Twojej przeglądarki. [ok]