Początki konfliktu w Jugosławii
-
TomekPo drugiej wojnie światowej Chorwacja otrzymała status republiki w ramach federacji Jugosławi, podjęto próbę stworzenia wielonarodowego państwa pod przewodnictwem Josipa Broz Tito. Prezydent Tito, z pochodzenia Chorwat, na swoją letnią rezydencję wybrał archipelag Brioni w pobliżu Puli, gdzie spędzał 6 miesięcy w roku. W lalach 60. Chorwacja i Słowenia wyprzedziły w rozwoju gospodarczym pozostałe republiki jugosłowiańskie i zażądały przyznania im większej autonomi. Kraj rozwijał się dobrze, głównie dzięki wysokiemu poziomowi turystyki. Tito trzymał państwo twardą ręką, a gdy zmarł (1980 r.), zostawił nieuporządkowany kraj bez następcy.
30 października 2014
Po śmierci Tity w 1980 r. rządy w kraju zostały sparaliżowane, ponieważ prezydentura federacji rotacyjnie z roku na rok z republiki na republikę. W 1989r. surowe represje, zastosowane wobec albańskiej większości w serbskiej prowincji Kosowo, ponownie wywołały obawy przed hegemonią Serbów i przyspieszyły koniec federacji Jugosławi.
W obliczu zmian zachodzących w Europie Wschodniej, wielu Chorwatów poczuło, ze nadszedł czas zmiany rządów komunistów sprawowanych nieprzerwanie od 45 lal. Kwestia autonomi stała się sprawą o którą można było teraz zabiegać. W przeprowadzonych w kwietniu wolnych wyborach Chorwacka Unia Demokratyczna na czele której siał Franjo Tudjman, z łatwością pokonała starą partię komunistyczną 22 grudnia 1990 r. uchwalono nową konstytucję Chorwacji. Zmieniała ona status mieszkających tam Serbów, określając ich jedynie mniejszością narodową.
Ponieważ konstytucja nie gwarantowała praw mniejszościom, wśród silnej 600 tysięcznej społeczności etnicznej Serbów, pojawiły się żądania przyznania autonomi i zapewnienia im ochrony przez armię jugosłowiańską (dowodzoną przez Serbów). Na początku 1991 serbscy ekstremiści w Chorwacji organizowali liczne prowokacje mające na celu interwencję wojsk federalnych. W referendum z maja 1991 r. (zbojkotowanym przez Serbów) 93% uprawnionych głosowało za niepodległością. Kiedy 25 czerwca 1991 r. Chorwacja ogłosiła niepodległość, serbska enklawa w Krajinie proklamowała swoją niezależność od Chorwacji.
Wybuchły walki w części Chorwacji zamieszkanej przez znaczny odsetek ludności serbskiej. W przeciągu roku pod kontrolą Serbów znalazła się jedna czwarta chorwackiego terytorium. Najpierw nastąpiły rozruchy w Kosowie. Potem 25 czerwca 1991 r. Chorwacja i Słowenia ogłosiły odłączenie od jugosłowiańskiego państwa. Miesiąc później na wyspie Brioni spotkali się z przedstawicielami poszczególnych republik reprezentanci Wspólnoty Europejskiej. Rozmowy zakończyły się fiaskiem i doszło do wojny będącej prawdziwym koszmarem.
W Krajinie, Baranji i w Slawoni wybuchły ciężkie walki. 180-tysięczna ludowa armia jugosłowiańska, wyposażona w dwa tysiące czołgów i zdominowana przez serbskich komunistów, rozpoczęła interwencję na rzecz własnego rządu wspierając, pod pretekstem zahamowania etnicznych waśni, serbskich bojowników. Po mediacjach przeprowadzonych przez Wspólnotę Europejską, aby zapobiec rozlewowi krwi, Chorwacja zgodziła się na zawieszenie deklaracji niepodległości na okres 3 miesięcy. - Wybrany temat nie zawiera żadnych odpowiedzi.